We doen allemaal aannames, bewust en onbewust. We hebben allemaal een mening. En de een spreekt die maar al te graag uit terwijl een ander deze nog even voor zich houdt. Maar hoe dan ook we zijn geprogrammeerd om aannames te doen. En dat is niet altijd even prettig.
Het is 9 januari 2022 en zijn aangekomen bij blog nummer 9:
What do people incorrectly assume about you?
Wat mensen fout aannemen van mij weet ik niet zo goed. Ik denk dat de mensen om mij heen best een prima beeld van mij hebben. Dus ik geef zelf even een draai aan dit onderwerp door het topic “Aannames” wat breder te trekken.
Al vanaf kleins af aan heb ik een fascinatie voor daklozen. Ik heb het altijd zielig gevonden voor deze mensen. En die fascinatie heb ik nog steeds. En een van de vervelendste aannames die veel mensen doen vind ik de mening over daklozen.
“Ja, daar kiezen ze toch zelf voor. Het is hun eigen schuld.”
Hoe weet je dat? Heb je dat gevraagd? Weet je hoe het komt dat ze op straat zijn beland?
“Hadden ze maar hun school af moeten maken.”
Misschien hebben ze dat wel? Wellicht is het een arts geweest? Weet jij veel.
“In Nederland is alles zo goed geregeld. Hier hoef je niet dakloos te zijn.”
Het stomste argument ever. Waarom hebben we dan zoveel dak- en thuislozen in Nederland?
“Het zijn toch allemaal drugsgebruikers en alcoholisten.”
Al zou het zo zijn. Dan nog zullen velen van hen liever in een andere positie hebben gezeten.
En zo kan ik nog wel even doorgaan.
Een van de mooiste boeken die ik gelezen heb was een boek van Sander de Kramer. Hij was destijds hoofdredacteur van de Straatkrant. Ik hoorde over hem via de radio. Hij vertelde over zijn fascinatie voor de wereld van de daklozen dat hij vrijwillige een tijdje op straat is gaan leven. Uit de vele gesprekken die hij voerde met daklozen merkte hij dat veel van hen buiten hun schuld op straat zijn beland. Deze verhalen zijn terug te vinden in zijn boek “Van miljonair tot krantenjongen”. Wat mij betreft een boek die iedereen die een mening over daklozen heeft moet lezen. Je zal zien dat ook jij op straat kan belanden.
Ook Beau van Erven Dorens maakte het prachtige programma “The Amsterdam Project” wat ook enkele vervolgen kreeg. En ook hier zie je de verhalen achter de mensen van de straat. Wellicht ken je het succesverhaal van Patrick uit “Het Rotterdam Project”. Hij was zwaar verslaafd aan harddrugs. Hij liep als een “typische” verslaafde door de stad opzoek naar zijn volgende shot. Tot Beau hem met het programma een aanbod deed. Een aanbod dat later zijn leven zou veranderen. Een ook hier geldt voor iedereen die een mening hebben over daklozen. Kijk dit programma.
En als jij de volgende keer een dakloze in de stad ziet zitten, vraag hem of je misschien iets kan betekenen voor hem of haar. Of hoe het gaat. Wellicht kun je een klein boodschapje doen. Wat drinken of wat eten kopen. Een bijdrage voor de nachtopvang geven. Besef dat zij ook mensen zijn. Mensen zoals jij en ik, alleen hebben zij wellicht niet de kansen gehad die jij en ik wel hebben gehad.