Ja hoor vrijdag 14 januari. Het wordt best lastig om iedere dag te blijven schrijven, maar ik heb gelukkig nog wat oud spul liggen die ik kan inzetten. En het onderwerp van vandaag past bij een oude blog die ik schreef.
Het onderwerp van vandaag:
Write about a challenge you faced and overcame.
Hierbij een blog uit de oude doos. Deze schreef ik op 28 november 2011.
Iedere nieuwe ervaring is ontstaan uit een eerste keer. Soms zijn ze vanzelfsprekender dan andere keren. De eerste stapjes die je als baby zet, de eerste schooldag, het eerste discofeestje, de eerste verliefdheid, het eerste vriendinnetje, de eerste kus, de eerste keer boven de wc hangen na een avond stappen, de eerste keer seks, de eerste autorijles, je eigen eerste auto, eerste huisje en ga zo maar door. Sommige eerste keren zijn om nooit te vergeten en andere wil je zo snel mogelijk vergeten.
Een paar weken terug kwam een vriendin op visite (Laten we haar voor het verhaal maar even Meike noemen). Omdat ik twee weken daarvoor jarig was werd ik getrakteerd op een etentje. Ik mocht kiezen waar we gingen eten. Opzich ook wel handig omdat Meike niet zo bekend was in Breda. Nu zit er bij mij in de straat een japans restaurant waar ik veel goeds over had gehoord maar zelf nog nooit was geweest. Daar gingen we heen, om later onverwachts met een nieuwe eerst keer geconfronteerd te worden.
We stappen naar binnen. Alles zag er prima uit.
“Goedenavond meneer, mevrouw.”
“Goedenavond! Wat ziet het er allemaal leuk uit!”
“Dank u meneer. Kan ik jullie ergens mee helpen”
“Ik hoop het! Heeft u een tafeltje voor twee?”
“Jazeker, loopt u maar even mee.”
Braaf lopen we achter de beste jongeman aan, die ons naar een tafeltje in het midden van het restaurant brengt. Op mijn gemakje doe ik mijn jas uit en hang deze aan de stoel. We gaan zitten en opeens zie ik op tafel twee stokjes liggen en om precies te zijn nul vorken of messen. Nog enigszins verbaasd kijk ik Meike aan en vraag of we daar echt mee moeten eten. “Zo moeilijk is het niet hoor” zegt ze. Ik kijk om me heen en zie dat iedereen met stokjes eet alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Op basis van wat Meike zei en wat ik om me heen zag concludeerde ik dat ik de enige was die nog nooit met stokjes gegeten had, althans zo leek het.
Het all-you-can-eat concept werd uitgelegd (het is inderdaad net zo mooi als het klinkt) en we bestelden wat drinken. Al kijkend op de kaart besefte ik me dat dit toch wel een probleem … uhm ik bedoel, zoals we dat op mijn werk zo mooi zeggen, een uitdaging kon gaan worden.
De eerste ronde werd kort na het bestellen aan tafel gebracht, de eerste zweetdruppels liepen op mijn voorhoofd. Ik haal de stokjes uit de verpakking en stop in iedere hand een stokje en reikte naar een stukje sushi maar de blik van Meike vertelde me dat ik iets niet goed deed. Ik keek naar d’r handen. Zij had in een hand twee stokjes! Goed poging twee…wederom reik ik naar de sushi en klem dit voorzichtig tussen de stokjes. Dat was stap 1… nu stap 2…ik maakte voorzichtig de beweging van het bord naar mijn mond. Deze afstand leek wel kilometers! Maar het moment kwam daar, dat ik een stukje op mijn onderlip voelde!! Gauw at ik trots en tevreden de sushi op. Jawel het is gelukt!
Beginnersgeluk? Dacht het niet!
Later keek ik naast me. Er zat een stelletje. Je kon zien dat zij hier ook voor het eerst waren. De jongen pakt z’n stokjes en pakt een sushi van z’n bord. De sushi gaat richting z’n mond…en…en…jawel! Het valt op de grond!
That’s what seperates the men from the boys!