“Ik had echt even me-time nodig”, gevolgd door een foto van een moeder in een schuimend bad met een wijntje erbij. Waarom moet je dat met me delen? Als je dat nodig hebt dan doe je dat toch? Who gives a shit. Dat zou mijn antwoord geweest zijn tot een jaar of 4 geleden.
Ik moet zeggen dat de onderwerpen van meneer WordPress er niet veel beter op worden, maar we doen het er maar mee. Blog nummer 27 heeft als onderwerp:
Where do you go when you need solitude?
Waar ga ik heen als ik wat tijd voor mezelf nodig heb. Ik zei in de intro bewust een jaar of 4 geleden. En niet geheel toevallig is mijn zoon een jaar of 4. Ik begin het concept “Me-time” beter te begrijpen.
Ik ben dol op mijn kindjes. Het zijn ook wel écht de liefste kindjes van de wereld. Ja, ook liever dan die van jou. Je voelt de “maar” al komen hè? Ik heb me ingedekt voor alles wat ik nu ga zeggen…
…maar soms zou het toch heerlijk zijn als ze er eventjes niet zijn. Even me-time…fuck…zei ik dat hardop?
Anyway tijd voor mezelf is af en toe best wel gewoon lekker. Tijd om een blogje te schrijven, een filmpje te kijken, een boekje te lezen of überhaupt iets te doen zonder gestoord te worden door een hele lange vragende in verschillende toonsoorten klinkende “papaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaah?”.
Dus vaders en moeders van deze wereld, sinds een jaar of vier zit ik “on the same page” als het gaat om me-time.
En om dan toch nog antwoord te geven op de vraag van de challenge-meneer: Het kleinste kamertje is mijn plek voor een momentje voor mezelf. Het is de enige plek waar de deur op slot kan en het waar het geluid van de lange vragende en in verschillende toonsoorten klinkende “papaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaah?” achter de deur niet zo luid klinkt. Het is zowaar even alsof je op vakantie bent.
Geef een antwoord