Er zijn twee dingen die direct invloed op mijn humeur kunnen hebben. Dat is het weer en muziek. Gelukkig kan ik op een van deze twee invloed uitoefenen. Muziek kan helpen bij het bijleggen van een ruzie, verwerken van liefdesverdriet, helpen bij een rouwproces, maar ook blijdschap in je losmaken, de zin opwekken om te gaan dansen, of gewoon eens lekker tot rust komen.
En zo komen we aan bij blog nummer 5 van de bloganuary challenge:
What is something you wish you knew how to do?
Als ik naar al die talentenshows kijk krijg ik soms echt de kriebels. Het lijkt me heerlijk om mooi te kunnen zingen. Het is jammer dat je daarmee geboren moet worden. Een mooie stem kun je niet kopen of aanleren. Maar een instrument spelen lijkt mij ook al geweldig. Het mooie daarvan is dat je het kan kopen èn aanleren!
Laatst zag ik onderstaand filmpje op youtube:
Ik vond het zo gaaf dat ik dacht dat wil ik ook kunnen. In mijn hoofd zie ik me dan al bij een feestje zitten met veel mensen. Iedereen is lekker een drankje aan het drinken en heeft lol met elkaar. Op de achtergrond draait een rustig muziekje. De muziek is niet goed hoorbaar door de verschillende gesprekken die de mensen met elkaar voeren. Er valt even een stilte.
Ineens gaat Wesley op de tafel staan. Iedereen kijkt hem aan. Hij haalt een mondharmonica uit zijn zak. Iedereen begint te lachen. Je hoort de mensen denken “Wat doet die hij nou weer met zo’n suf instrument?!”. Maar dan begint hij een geweldige stukje van Stevie Wonder op zijn mondharmonica te spelen! De emotie slaat over van verbazing naar enthousiasme. Ineens begint iedereen te klappen en komt Stevie Wonder de kamer binnenwandelen. Hij kan weer zien en hij geeft me een high five. Hij begint te zingen. Vanuit de andere hoek komen de mannen van 98 degrees binnen vallen en zingen mee. De disco bollen komen uit het plafond! Iedereen begint te dansen, de drank vloeit rijkelijk en het spreekwoordelijke dak gaat eraf!
Na het nummer klinkt er een luid gejuich! Je hoort de hele zaal schreeuwen “Wesley, Wesley, Wesley!” en dat gaat over naar “We want more, we want more, we want more!”. Het feest ging door en door. De nacht duurde nog lang en iedereen zou er over napraten.
Goed, nadat ik met mijn gedachte weer in de realiteit beland was vond ik dat ik een mondharmonica moest kopen. Op internet heb ik wat rond zitten neuzen, en ben de volgende dag naar Amsterdam gereden om daar voor 30 euries een mooie mondharmonica te kopen. Waarom helemaal in Amsterdam?! Geen idee eigenlijk.
Inmiddels ben ik een aantal maanden verder en het enige wat ik op dat ding kan is de eerste 2 regels van “Het Brabantse land”, en niet eens uit mijn hoofd. Ik gok zomaar als ik dat ding weer eens vastpak dat het verstopt is van de stof.
Dit zelfde gevoel had ik ook toen ik onderstaand filmpje zag:
Briljant! Ik zag mezelf alweer op een strandje zitten bij het kampvuur met marshmallows een clubje vrienden en vriendinnen waarvan er eentje goed kon zingen. We maakte… ach je voelt wel weer waar dit verhaal heen gaat.
Ik ging meteen kijken wat een gitaar kost. Maar deze heb ik nog even niet gekocht. Bij mijn vader ging ik mijn idee even voorleggen. Ik liet het filmpje zien en hij was net zo enthousiast als ik. Ik zei dat ik een gitaar wilde kopen maar toen zei hij: “Wesley, waarom wil je dat nou ook perse kunnen. Je weet hoe dat gaat, net als bij je mondharmonica. Probeer eens te genieten van het feit dat andere mensen dat goed kunnen!”. Daar viel wel wat voor te zeggen.
Hetgeen mijn vader zei bleef me achtervolgen “Geniet eens van het feit dat anderen het goed kunnen!”. Ineens dacht ik waarom kan ik er niet gewoon van blijven genieten terwijl ik op de bank zit met een gitaar in mijn hand waar ik wat op zit te rammen. Dan zet ik de muziek wel lekker hard en dat lijkt het net of ik het doe… toch?!
Dus pa bedankt voor de tip, maar de gitaar zal niet lang meer op zich laten wachten!