Het staat al lang op mijn bucketlist. Volgens mij is het ook wel een trend die door de corona crisis extra aangewakkerd is. Als je namelijk niet meer mag vliegen is dat een leuk alternatief. Ik heb het, zoals de titel van deze blog al verraad, over roadtrips. En zo komen we bij blog nummer twee van de #bloganuary challenge.
Het onderwerp van blog twee is:
What is a road trip you would love to take?
Ofwel wat voor een roadtrip zou ik graag nog eens willen maken. Welke route ik precies wil rijden weet ik eigenlijk niet, maar het idee van een roadtrip is wel fenomenaal. Althans de roadtrip waar ik nu aan denk.
Een sportieve roadster, je weet wel zo’n open tweezittertje. Een BMW Z3, die ene waar James Bond in kwam aanrijden in Goldeneye. Samen met mijn eigen Bondgirl Sanne op de passagiers stoel. D’r goudblonde krullende lokken wapperend in de wind.
In de kleine kofferbak zit niets anders dan een weekendtas je met het hoognodige. We rijden op een kronkelige weg. Ik schakel naar de volgende versnelling. Er komt een klein vlammetje uit de uitlaat en we cruisen met een lekker tempo door.
Diggy Dex, die uit de speakers klinkt, verwoord het perfect:
We gaan daar waar de zon ons heen brengt, geen stress vandaag.
Alle tijd om de tijd te nemen, kijk hoe de wind nu waait.
We rijden de zonsondergang tegemoet. Maken een stop op een punt met een mooi uitzicht. We zitten op een mooie cliff en zien hoe de rode zon in de zee zakt terwijl de lucht mooi roze rood kleurt.
Na een passievolle zoen stappen we de BMW Z3 weer in en rijden verder. Diggy leidt ons:
Op weg naar van alles de avond is jong.
We volgen de maan nu in plaats van de zon.
We rijden door tot de hemel donkerblauw kleurt. We stoppen hoog op een berg met zicht op een grote stad. De lampjes laten het eruit zien als een waar sprookje. We stappen uit, gaan op een kleedje liggen en kijken naar de prachtige hemel. De maan is groot en wordt omringt door ontelbaar flikkerende sterren. Terwijl we naar boven kijken vallen we in elkaars armen in slaap. En morgen zien we verder, zonder bestemming. We gaan daar waar de zon ons heen brengt.
Geluk zoals het bedoeld is.
Dat zou mijn ultieme roadtrip zijn. Maargoed momenteel ziet de realiteit er anders uit. Ten eerste verwacht ik niet dat een BMW Z3 überhaupt een vlammetje spuugt uit de uitlaat, maar als dat alles zou zijn…
Terug naar de realiteit. Ik pak de tweede veel te zware koffer en leg hem in de kofferbak van mijn burgerlijke Opel Astra station.
“Jurre (4jr) moet je nog plassen?”
“Nee hoor, ben net geweest.”
“Weet je het zeker?”
“Jaaaahaaaa”
“We gaan best een eindje rijden!”
“Ik hoef niehiet!!”
Tegen beter weten in help ik hem de auto in. Ik vraag aan m’n Bondgirl of Niene (4mnd) ook helemaal klaar is.
“Ja, maar neem nog wel wat extra luiers en doekjes mee alsjeblieft”.
Ik til de Maxi-Cosi in de auto. Voor de zekerheid neem ik ook de wandelwagen mee. Dan kan ze slapen als we een wandelingetje maken. De kofferbak is vol.
“Schat ben je klaar? Kunnen we gaan?”
“Ja bijna, nog ff m’n makeupje doen”
In mijn hoofd loop ik de kofferbak nog een keer na. Twee koffers, een wandelwagen, lunchpakketjes voor 3 personen. Een thermoskan met heet water, poeder melk, luiers, doekjes en geld. Volgens mij moeten we er zijn. Het zweet staat op m’n voorhoofd.
Ik ga vast in de auto zitten en wacht tot Bondgirl klaar is. Daar komt ze aangelopen, heel even in slow motion, met de goudblonde krullen. Een momentje verdwaal ik in gedachte. Ze stapt in.
Maar een dikke boer van kleine Niene brengt me weer terug in de werkelijkheid.
Oke we zijn er klaar voor! Let’s go! Ik zet een muziekje op maar al snel blijkt dat mijn muziekkeuze door de directeur op de achterbank niet gewaardeerd wordt.
“Papa mag Juf Roos op?” vraagt Jurre.
Na 10 minuutjes sluiten we aan in de eerste file op de snelweg. Ik voel een lichte irritatie maar probeer het te onderdrukken.
Een paar minuten later, met de liedjes van Juf Roos blazend door de speakers, begint Jurre.
“Papa, ik moet plassen. Maar nog niet heel nodig hoor.”
Ervaring leert dat “Niet heel nodig” betekent dat ik nog 2 minuten heb, max. Oh nee, nog 5 kilometer voor ik bij de volgende tankstation ben. En met dit tempo duurt dat nog wel even. Ik zucht diep en kennelijk iets te hoorbaar.
“Nou Wes daar kan hij toch ook niks aan doen” wijst Bondgirl me terecht.
En tot overmaat van ramp begint Niene out of the blue te krijsen.
Voor de beeldvorming, dit zijn dus onze roadtrips op het moment. En als je je bedenkt dat we nu één nachtje weggaan…nou ja laten we maar zeggen dat de romantiek ver te zoeken is.
Ik ben dol op mijn gezin, maar de roadtrip zoals ik ze beschreef blijven vooralsnog een droom. En niet in de eerste plaats vanwege het gebrek aan een BMW Z3.